Dikke Update

Ja, een dikke update is wel nodig… Foei foei Karlijntje, een maand niet geschreven! En aangezien die blog ook nog over twee weken daarvoor ging moet ik eigenlijk zelfs nog over 6 weken vertellen. Much has happened since, ik voel me hier vooral heel anders. Wat uit mijn eerdere blogs misschien niet zo bleek, is dat ik het best moeilijk heb gehad met wennen (al heb ik het geloof ik wel over een ‘cultuurshock’ gehad – I wasn’t joking). En ja, ook na twee maanden, ten tijde van mijn vorige blog, had ik daar nog last van. Het was een combinatie van mensen missen, Nederland missen en eenzaamheid (oké, dat heet dan heimwee waarschijnlijk). En hoewel ik tegelijkertijd de ervaring en alle nieuwe, leuke, verschillende dingen die ik ontdekte super vond, was die heimwee ook telkens best aanwezig. Daar kwam nog bij dat mijn stage, waar ik het ook nog niet over heb gehad, behoorlijk tegenviel. Maar goed, ik heb dus gemerkt dat heimwee, voor mij althans, verandert met de tijd. Het mensen missen blijft, maar het Nederland missen is verassend ver weg gezakt en van eenzaamheid heb ik ook veel minder last. Dat komt deels doordat ik gelukkig wél leuke collega’s heb op stage, die nu (in hun zomervakantie) ook vaker in het lab (= kantoortjes) zijn. In plaats van Nederland missen is een soort van ‘liefde’ voor dit land gekomen (oké, ik heb mijn best gedaan om een minder dramatische beschrijving te bedenken, maar dit past toch echt het beste bij mijn gevoel). Waar ik eerst vooral bezig was met het bemerken van verschillen, nieuwe dingen ontdekken/ervaren en me ergeren aan sommige sociale omgangsvormen, ben ik aan dat alles nu eigenlijk wel gewend. Het voelt hier zeker als een soort ‘thuis’. Ik heb het gevoel dat ik de VS nu echt een beetje ‘ken’ en daar prijs ik me heel gelukkig mee! Hmmm verder kan ik eigenlijk niet zo goed uitleggen hoe ik me voel…..Ik kan vooral niet wachten om andere delen van dit land te bezoeken, want ik realiseer me maar al te goed dat ik nog slechts een klein deel heb gezien. Ik ben enorm nieuwsgierig geworden naar de rest! Maar daarover later meer :D. Nu eerst wat ik de afgelopen 6 weken allemaal heb uitgespookt (naast vooral veel stage lopen).

Ten eerste besloot ik om maar een ‘Citypass’ aan te passen om veel korting the krijgen op een aantal grote bezienswaardigheden. Enige voorwaarde is dat je ze allemaal binnen 9 dagen moet bezoeken, dus ik moest twee weekenden blokken. In het weekend van die ‘Wilderness Trail’ had ik het ‘Fernbank Museum of Natural History’ bezocht. Niet reuze bijzonder eigenlijk, een soort van Naturalis, maar dan specifieker voor Georgia. Het weekend daarna was behoorlijk druk. Op één dag hadden we een studiotour in het hoofdkantoor van de CNN en gingen we naar ‘World of Coca-Cola’ (jazekers, dat komt hier vandaan) en het ‘Georgia Aquarium’ (met walvishaaien :o). En de volgende dag gingen we nog naar ‘Zoo Atlanta’ (met reuzenpanda’s :o). De dierentuin is in het ‘Grant Park’, en dat was ook meteen de eerste keer dat ik een echt Amerikaans stadspark zag. Zo groooooot! Bovendien was ik zwaar verrast tijdens de wandeling van het metrostation naar de dierentuin (ze hebben hier maar 4 metrolijnen in 2 richtingen, dus ik loop veel). De buurt zag er best leuk uit! Toen begon ik Atlanta voor het eerst anders te bekijken en begon ik me hier thuis te voelen (inmiddels zie ik ook de charme van Dowtown, wederom dat ‘thuis’ gevoel, maar behalve voor de highlights moet je daar toch niet zijn om leuk rond te lopen).
Na dat weekend van bezienswaardigheden aflopen was het tijd voor de ‘overnight hiking trail’ waar ik het in mijn vorige blog over had en waar ik best veel zin in had! Vroeg in de morgen kwam ik dan ook met backpack en vol enthousiasme maar ook wel zenuwen aan bij de verzamelplek. Het was nogal een teleurstelling toen de anderen niet kwamen opdagen! Ik ben toen met de begeleider, een gepensioneerde man, maar gaan wandelen bij een rivier meer in de buurt van de stad. Maar dat hielp eigenlijk niet om de teleurstelling te verzachten…… gelukkig wist ik dat ik met papa en mama toch nog naar de bergen zou gaan. Zij kwamen het weekend daarna (16/17 mei) al!
Nu hadden zij helaas wat problemen met de heenreis, waardoor ze op zondag in plaats van zaterdag aankwamen. Zaterdag ben ik toen maar over de ‘beltline’ naar Piedmont Park gelopen. De beltline is een fiets/wandelpad die een stuk door de stad loopt en waarvan veel gebruik wordt gemaakt voor wandelen en ‘exercise’. Wat ik nog steeds zo typisch vind, is dat hier lopen ook ‘exercise’ kan zijn (naast ‘the usual’, hardlopen en fietsen). Maar dan wel in sportkleren, op goede sportschoenen en met waterflesje (liefst een beetje een hippe) in de hand. Nu moet ik ze daarin ook wel een beetje gelijk geven. Want het is hier zó warm (zal ik de volgende keer wel weer over uitweiden, dan is het waarschijnlijk nog erger) dat je inderdaad van alleen lopen al behoorlijk moet zweten. Ik had niet alleen dat onderschat, maar ook de felheid van de zon. Uurtje heen lopen en ik was verband als een kreeft :/. Daar heb ik van geleerd, vanaf nu smeer ik me altijd braaf in (want zonnebrand had ik dus eigenlijk wél).

De volgende dag was het tijd om papa en mama op te halen! Heel fijn en meteen weer vertrouwd eigenlijk om hun te zien. (Ik zou die zondag eigenlijk wat anders gaan doen, iets ‘cools’ waar ik in mijn tweede blog geloof ik op had gehint. Skydiven namelijk! Dat was al een paar keer verzet vanwege het slechte weer. Ik zou samen gaan met de dochter van de mensen bij wie ik eerst woonde. Maar nu kon ik dus niet meer en zij was het ook vergeten…… dat moet ik maar een ander keertje doen dan!). Op maandag gingen ze al weer weg om zelf vakantie te vieren, terwijl ik nog een weekje stage had. Aan het eind van de week kwamen ze weer terug en toen had ik eindelijk ook vakantie :). Vrijdagmiddag heb ik ze Downtown laten zien en vrijdagavond zijn we naar het ‘Atlanta Jazz Festival’ geweest in Piedmont Park. De volgende dag gingen we naar Stone Mountain (super originele naam voor een stenen berg, volgens Wiki heet dat een ‘inselberg’, in de buurt van Atlanta met een reliëf van belangrijke personen uit de burgeroorlog op de Noordwand). We zijn naar de top gelopen, wat heel stijl en heet was, maar toen hadden we wel een super mooi uitzicht over de omgeving (en Atlanta)! Daarna gingen we een week naar de bergen, eerst in het Noorden van Georgia en later verder naar North Carolina. We hebben veel gezien, onder anderen het Cherokee reservaat en de Blue Ridge Parkway, en het was super om meer van deze kant van de VS te zien. Wat een wéreld van verschil met de drukke stad! Misschien schrijf ik hier later nog meer over, maar ik wil eerst papa en mama de kans geven om hun verhaal te doen ;) (bovendien wordt deze blog dan nog veel langer dan die al is).

Een halve week na de vakantie, vorige week donderdag, moest ik helaas alweer afscheid van hun nemen. Dat was even heel moeilijk, maar nu is alles eigenlijk wel weer ‘back to normal’. Ik ga het de komende tijd behoorlijk druk krijgen met het afronden van mijn stage en het schrijven van het stageverslag (nog 6 weken). Ook heb ik nog veel dingen op mijn lijstje staan om te doen/zien hier. Daarnaast ben ik plannen aan het maken voor de drie weken vakantie die ik na mijn stage nog heb. Eigenlijk staat het nu wel zo ongeveer vast: New York, beetje chillen aan de kust, roadtrip :D. Voordat ik vertrok heb ik geloof ik nog geroepen: ‘New York? Neuuu dat is te ver weg, te duur, te …., dat doe ik wel een ander keertje’. Maar sinds ik hier ben begon het toch wel te kriebelen. Iedereen begon er telkens over als ik om ideeën vroeg, al helemaal de mensen bij wie ik nu woon (Eden en Rob, die uit New York komt en naar ‘High School’ ging in Manhattan), en een treinticket van 100 euries is beter dan een veel duurdere vliegreis. Dus, ik heb maar gewoon de stoute schoenen aan getrokken en een hostel en treinticket geboekt! (Nachttrein met totale reistijd van meer dan 17 uur, ik ga mezelf voor mijn kop slaan en ben waarschijnlijk helemaal gaaaarr als ik aankom, maar komt goed!). Ik ga in ieder geval 6 nachten, en hoop nog één of twee nachten extra bij vrienden/familie van Eden en Rob te kunnen slapen. Daarna is het plan nog een beetje vaag, maar hoogstwaarschijnlijk ga ik de laatste week een roadtrip maken met de kinderen van Eden en Rob van de kust van Georgia via New Orléans naar Texas/Colorado (ja, ik weet hoe ver dat is, de route die we nu hebben is verder dan van Amsterdam naar Moskou :o) in hun ‘van’. De tijd tussen New York en de roadtrip kan ik dan gebruiken om naar de kust te reizen en daar een beetje op het strand te chillen :).

Zo, beetje lang verslag, maar het was dan ook een ‘dikke update’ :p. Foto’s volgen!